Kiedy w 1185 r. rozpoczął się okres panowania shogunów, rozpoczęła się również nowa epoka klasy wojowników. Feudalnych rycerzy, czyli klasę szlachty wojennej nazywano samurajami. Ich istnienie miało znaczący wpływ na kulturę narodową. Kierowali się kodeksem etycznym zwanym bushido, czyli „droga rycerza”. Zacznijmy jednak od etymologii samej nazwy. Nietrudno się domyślić, że nazwa samuraj jest spolszczeniem, chociaż w tym przypadku niewielkim. W oryginale wymowa fonetyczna brzmi „samurai”, a pochodzi od jeszcze starszej wymowy „saburai”. Słowo to pochodzi od czasownika „saburau”, które jest równoznaczne z polskim „służyć, chronić, opiekować się”. Bushido – „droga samuraja” w najprostszym ujęciu jest moralnością, czy też powinnością. Kodeks samuraja powstał na bazie różnych religii. Odnajdziemy w nim elementy konfucjanizmu, buddyzmu i shinto. Kodeks jest zbiorem określonych zasad, które dyktują samurajom ich stosunek wobec państwa oraz poszczególnych grup społecznych. „Droga rycerza” również poprzez elementy religijne jest ściśle powiązana z filozofią Wschodu. Właściwie obowiązkiem każdego wojownika było samodoskonalenie się pod względem fizycznym oraz duchowym. Dyscyplina i bezwarunkowa lojalność stanowiły podstawę kodeksu etycznego. Samurajów charakteryzowało wypełnianie moralnych obowiązków oraz stoicka postawa i niczym niezmącona lojalność wobec swego pana. Honor był dla tych japońskich rycerzy najwyższą wartością. Dlatego, jeśli w jakikolwiek sposób sprzeniewierzyli się zasadom kodeksu, ich poczucie moralności, ich własna samoocena prowadziła do jedynej możliwości wymazania swojego błędu i zmycia plamy na honorze – do rytualnego samobójstwa. Rytuał zwany seppuku polegał na przebiciu mieczem swoich wnętrzności. Według wierzeń właśnie w brzuchu znajdowała się dusza. Popełnione w ten sposób samobójstwo oczyszczało wojownika z jego win. Należy pamiętać, że przestrzeganie norm dyktowanych przez kodeks nie było kontrolowane przez żadne instytucje państwowe, ale wypływało z wewnętrznego poczucia obowiązku samurajów. Jeśli okryli się hańbą i nie dokonali rytualnego seppuku to właściwie w świadomości społeczeństwa głęboko przywiązanego do kultury stawali się przedmiotem pogardy i tak też byli traktowani. Zdeklasowani do poziomu człowieka określanego mianem renin żyli pozbawieni godności. Kodeks etyki samurajskiej nie był zbiorem reguł spisanych w jednej księdze, raczej pokaźnym zlepkiem legend opiewających męstwo, odwagę oraz inne szlachetne cechy feudalnych rycerzy. Samurajowie wzbudzali powszechny podziw.
